Άρθρο του Αχιλλέα Κραδημητρίου

Όταν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπήκαν στη ζωή μας κάποιοι ίσως πίστεψαν ότι θα πάψει να ισχύει – ή έστω θα μετριαστεί – στο πεδίο της (διαμεσολαβημένης) επικοινωνίας η λεγόμενη «σπειροειδής γραμμή της σιωπής», δηλαδή η τάση των ατόμων -σε ορισμένα κοινωνικά πλαίσια- να αποφεύγουν να σχολιάζουν ή να απορρίπτουν αντιλήψεις και ιδέες που εμφανίζονται με ένα δυναμικό τρόπο στον κοινωνικό στίβο υπό τον φόβο της απομόνωσης ή της περιθωριοποίησης. Και αυτό γιατί τα social media -αρχικά τουλάχιστον- έδωσαν την υπόσχεση ενός «εκδημοκρατισμού της επικοινωνίας» σε ένα αναπτυσσόμενο ψηφιακό περιβάλλον όπου όλοι οι χρήστες θα μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα και ισότιμα δημιουργοί και καταναλωτές περιεχομένου κατά το δοκούν χάρη στη βοήθεια των WEB 2.0 τεχνολογιών.

Τελικά όμως η ίδια η αρχιτεκτονική των νέων τεχνολογιών ήρθε να αποδομήσει αυτή την υπόσχεση σε ένα δυναμικό ως προς τις δυνατότητες χρήσης ψηφιακό περιβάλλον, όπου οι διαδικασίες, ωστόσο, εξατομίκευσης περιεχομένου μέσω αλγορίθμων οδηγούν στην καταγραφή των συνηθειών των ψηφιακών χρηστών και στην έκθεσή τους σε συγκεκριμένο (πολυμεσικό) περιεχόμενο λόγω της επενέργειας των «filter bubbles» (Parisen, 2011) και της δημιουργίας των “echo chambers” (Sunstein, 2007). Το να λαμβάνουν, ωστόσο, οι ψηφιακοί χρήστες περιεχόμενο που να αντηχεί ή ενισχύει τις δικές τους πεποθήσεις είναι μια ανησυχητική τάση που επηρεάζει αρνητικά τις δημοκρατικές κοινωνίες.

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο, παρακαλούμε επισκεφθείτε το σύνδεσμο.